Μπροστά στην καταστροφή
Ενώ το ολοκαύτωμα συνεχίζεται, οι άνθρωποι που έχασαν τα πάντα αντιμετωπίζουν ήδη τ’ αποκαϊδια της επόμενης μέρας. Η ζωή τους θα χωρίζεται στο πριν και στο μετά. Πριν και μετά την καταστροφή.
Μπορούν άραγε να δοθούν απαντήσεις για την επόμενη μέρα αποσπασμένες απ΄ το γιατί φτάσαμε ως εδώ;
Το χέρι που κατάστρεψε τη ζωή τους ανήκει ολοφάνερα κυρίως σ’ όσους επιχειρούν να μετατρέψουν κάθε γωνιά της Ελλάδας σε real estate. Οι πολιτικές ευθύνες, όμως, ανήκουν στην κυβέρνηση: Όταν επιχειρούσε την αναθεώρηση των άρθρων 24 και 117 παρ.3 του Συντάγματος ή όταν έφερνε στη Βουλή το νομοσχέδιο για αναστολή των κατεδαφίσεων των αυθαιρέτων σε δάση, δεν καταλάβαινε ότι ήταν σαν να απηύθυνε ανοικτή πρόσκληση; Ας αφήσει λοιπόν τα υπονοούμενα περί “ασύμμετρων απειλών”. Τα Εξάρχεια πήραν τα βουνά; Πολιτικά κόμματα καίνε τη χώρα για να κερδίσουν τις εκλογές; Έλεος!
Μέσα στο γενικό χάος, καθώς άνθρωποι αβοήθητοι αναζητούσαν “το κράτος” που έλειπε, αποκαλύφθηκε τι αφορά το σύνθημα-σημαία του νεοφιλελευθερισμού “λιγότερο κράτος”: Αποκλειστικά τις λειτουργίες που εξυπηρετούν την κοινωνική οργάνωση της ζωής των πολλών.
Η χρόνια εγκατάλειψη των υποδομών στην ύπαιθρο, η έλλειψη συστήματος πρόληψης και η υποχρηματοδότηση, σε μεγάλο βάθος χρόνου, του μηχανισμού πυρόσβεσης, με τους ελάχιστους μόνιμους και εποχιακούς πυροσβέστες να διακινδυνεύουν τη ζωή τους για ψίχουλα, κάποια στιγμή θα έφτανε σε οριακό σημείο. Αυτό δείχνει και η διεθνής εμπειρία από την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής: Έτσι προέκυψε η καταστροφή της Νέας Ορλεάνης από τον τυφώνα Κατρίνα, η κατάρρευση της γέφυρας στις ΗΠΑ, τα πολύνεκρα σιδηροδρομικά ατυχήματα στη Βρετανία.
Η προφανής ανικανότητα να οργανωθεί ακόμα και ο ύπνος των νέων εσωτερικών μεταναστών, προδιαθέτει για την προοπτική τους: Bίαιος ξεριζωμός του αγροτικού πληθυσμού, ερήμωση κι εγκατάλειψη σημαντικού τμήματος της ζωντανής ελληνικής υπαίθρου, προλεταριοποίηση, άνεργοι στις πόλεις. Και οι ηλικιωμένοι;
Οι συγγενείς των νεκρών, οι τραυματίες, οι άνθρωποι που έχασαν το σπίτι τους και τα μέσα για να ζήσουν, δε χρειάζονται ούτε την κρατική ελεημοσύνη ούτε την ιδιωτική φιλανθρωπία. Χρειάζονται ουσιαστικού, κι όχι επικοινωνιακού χαρακτήρα μέτρα, ικανά ν΄ αποτρέψουν αυτή την προοπτική: Χρειάζονται πίσω τη ζωή τους…
Αυτό προϋποθέτει ν΄ αλλάξουν οι προτεραιότητες. Το κράτος ν΄ αναλάβει προγράμματα αποκατάστασης ανάλογα μ΄ αυτά παλιότερων εποχών, με βάση όμως τις σύγχρονες ανάγκες: Ένα μεγάλο δικό του οικιστικό πρόγραμμα στα καμένα, χάρισμα των αγροτικών χρεών, χορήγηση άτοκων δανείων μεγάλης περιόδου χάρητος, εισόδημα μέχρι να ξανακαρπίσουν οι καινούργιες καλλιέργειες.
Φαίνεται ουτοπικό μέσα στη μίζερη λογική των «πακέτων» και των «χρηματοδοτικών πρωτόκολλων»; Δύσκολο να το προσδοκά κανείς από οποιαδήποτε κυβέρνηση του δικομματισμού. Σε μια εποχή που φαντάζουν φοβερά τα κάποτε αυτονόητα, μπορεί ν΄ αποτελέσει μόνο πλαίσιο διεκδίκησης και πάλης. Των ίδιων, αλλά κι όλων εμάς που χάσαμε ένα κομμάτι του τόπου μας και δε θέλουμε να χάσουμε και τον υπόλοιπο.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Έθνος την Τρίτη, 28 / 08 / 200 7
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου